០០១. ផ្ទះល្វែង

នាប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ ការជម្រុញឲ្យមានការពង្រីកទីធ្លារស់នៅក្នុងអគារសម័យទំនើប​ បានលុបបំបាត់ទាំងស្រុងនូវលម្ហបើកកណ្តាលដែលធ្លាប់មាននៅក្នុងប្រភេទផ្ទះល្វែងនាសម័យមុន។ ជាលទ្ធផល វាក៏បង្កឲ្យបាត់បង់នូវផលប្រយោជន៍ដែលទទួលបានពីពន្លឺ និងខ្យល់ធម្មជាតិដែលចូលទៅក្នុងផ្ទះផងដែរ។ ប្រភេទផ្ទះល្វែងសម័យទំនើបនេះ ចាប់ផ្តើមពឹងផ្អែកយ៉ាងខ្លាំងទៅលើពន្លឺសិប្បនិមិត្ត និងឧបករណ៍ប្រើប្រាស់អគ្គិសនី ដូចជាកង្ហារ ឬម៉ាស៊ីនត្រជាក់ជាដើម។ មធ្យោបាយទាំងនេះ មិនត្រឹមតែខ្ចះខ្ចាយទៅលើការចំណាយប៉ុណ្ណោះទេ វាក៏មានការប៉ះពាល់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរទៅលើបរិស្ថានធម្មជាតិទៀតផង។ ម៉្យាងទៀត ដោយសារតែក្រុងភ្នំពេញតែងតែជួបជាមួយនឹងបញ្ហាដាច់ចរន្តអគ្គិសនីជាញឹកញាប់ ដូច្នេះការពឹងផ្អែកទាំងស្រុងទៅលើឧបករណ៍ទាំងនេះក៏មានន័យថា អ្នករស់នៅនឹងប្រឈមទៅនឹងភាពតានតឹង និងភាពរំខានពីការដាច់ចរន្តអគ្គិសនីនោះផងដែរ។ ការធ្វើអាជីវកម្មអាចមានការរំខាន ឯសកម្មភាពផ្សេងៗទៀតនៅក្នុងផ្ទះនឹងត្រូវបានផ្អាករហូតដល់ភ្លើងអគ្គិសនីត្រលប់មកវិញ។

ភាពភ័យខ្លាច និងការមិនទុកចិត្តគ្នារវាងប្រជាជននៅក្នុងសហគមន៍ ត្រូវបានឆ្លុះបញ្ចាំងតាមរយៈសំណង់ស្ថាបត្យកម្មដែលបានបន្សល់ទុកនៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ។ គេឃើញមានជម្រឹង និងរបងដែកបំពាក់ទៅដោយបន្លាលួស និងអំបែងកែវភ្ជាប់ទៅនឹងផ្ទះល្វែងពាសពេញទីក្រុង។ នៅលើនោះ ប្រហោងតូចៗអាចនាំពន្លឺ និងខ្យល់មួយចំនួនឲ្យចូលទៅក្នុងផ្ទះបាន។ ចំពោះជនបរទេស ពួកគេយល់ឃើញថាទិដ្ឋភាពបែបនេះមានលក្ខណៈហួសហេតុ ហើយពេលខ្លះទៀតស្រងូតស្រងាត់តែម្តង ដោយសារតែការរៀបចំបែបនេះគឺស្រដៀងនឹងទ្រុងសត្វ ឬគុក។ ទិដ្ឋភាពបែបនេះ សបង្ហាញនូវគោលគំនិតថ្មីមួយដែលយល់ថា “សុវត្ថិភាពអាចទទួលបាននៅពេលដែលមានជម្រឹងដែកការពារ” ជាជាងរំពឹងទៅលើ ស្មារតីការពារក្នុងសហគមន៍ពីការគម្រាមកំហែងខាងក្រៅ ដែលយើងធ្លាប់មានតាំងពីសម័យមុនមក៕